If you never try you will never know

In de bus richting Chili kijk ik mijn ogen weer uit. Ik besef mij dat ik Peru echt ga missen met zijn prachtige landschappen, lieve mensen, lekkere eten, goede happy hours en leuke feestjes. Wat een geweldige drie weken heb ik hier gehad.

Na mijn avonturen in Cusco pakken Franziska en ik de nachtbus naar Arequipa. We worden om 5 uur in ons hostel gedropt, dan kunnen we nog niet onze kamers. Gelukkig staan er ergens banken en lukt het mij om tot half 9 te slapen. Daarna gaan we naar de citywalk van Arequipa. Geweldige stad en heerlijk weer.

Alle medische studenten, Amy, Elody, Tom, Jerome en Arvind die ik in Cusco heb ontmoet zijn ook in Arequipa. We bezoeken samen Santa Catalina Monesery en daarna gaan we naar de gratis Bachata avond in Déjà vu. Ik heb echt de avond van mijn leven, heerlijk dansen. Rond een uur of 3 moet ik wel gaan want ik heb de volgende dag om 9.00 met Michelle, het nichtje van Carola, afgesproken.

Michelle woont al een jaar in Peru, ze heeft een Peruaanse vriend Diego. Samen met zijn moeder Maria doet Michelle vrijwilligerswerk. Ik had het geluk dat ik een dagje mee mocht. Het is een kerk waar mensen uit de omgevingen worden opgevangen om leuke activiteiten te doen. Ze krijgen eten en er worden leuke dingen georganiseerd. We zitten eerst met alle oudere en gaan samen wat oefeningen doen om ze soepel te houden. Super goed en ook leuk om mee te doen. Daarna komt er een man uit het dorp met zijn gitaar en alle oudere zingen en dansen. Het gaf mij zo een goed gevoel! Werd helemaal emotioneel. Bijna nog beter als ergens dansen in een club! Je zag dat de oudere echt plezier hadden. De wat jongere dames borduren ansichtkaarten en maken truien en sjaals. Deze worden vervolgens verkocht in het winkeltje van de kerk. Een deel van de opbrengst gaat naar de kerk en de rest is voor degene die het heeft gemaakt. Bijzonder! 'S middags brengen we eten rond in de buurt. Sommige moeten 3 Soles betalen (ongeveer 1 euro) maar andere krijgen de maaltijd voor niets. Ik zie de wijken waarin deze mensen wonen en ben zo dankbaar dat er nog instellingen zijn die andere mensen helpen. Was een hele speciale dag en zonder Michelle had ik dit nooit gezien.

Die dag erna gaan Michelle en ik gezellig samen lunchen en wat drinken op de Rooftopbar van Plaza de Armas. Gezellig! Het kwam als verrassing toen ik ook werd uitgenodigd voor het moederdag evenement bij haar vrijwilligerswerk. Ondanks dat de free Salsa Night op de planning staat kan ik dit natuurlijk niet missen. Het was verstandig geweest als ik na de Salsa direct was gaan slapen maar het was zo gezellig met de Medische studenten. Als de wekker om 7 uur gaat heb ik spijt.

We gaan met zijn alle bij een van de dames thuis eten. Dit is natuurlijk al vrij bijzonder want nu zie ik ook hoe de mensen in Peru leven. Het huis stroomt vol en iedereen helpt met de bereiding. Op het menu staat 'Cavia'! Eerst worden de Cavia's gewassen en ik zie alle ingewanden eruit hangen. Ga ik dit straks echt eten? Daarna word er een vuur gestookt in de tuin, gewoon in een gat in de grond. Ondertussen hangen alle 17 cavia's te drogen op een waslijn, je ziet nog hun tandjes en kleine pootjes. Een grote pan op twee stenen boven het vuur en frituren maar. We zitten met 15 dames in een kring onze maaltijd te eten. De borden zijn overvol en vraag mij af hoe we dit ooit allemaal gaan opeten. De cavia smaakte goed, lekker knapperig velletje en een soort kippenvlees met cavia taste. Toch leuk om eens geproefd te hebben, je moet alles proberen he. Gelukkig had iemand de ingewanden voor mij en Mies er wel uitgehaald. Nadat iedereen zich vol had gegeten kwamen de plastic tasjes tevoorschijn en werd alles wat nog op het bord lag gewoon meegenomen naar huis. In elk geval geen verspilling van voedsel. Wat een ervaring wel! Het is jammer dat mijn Spaans niet zo goed is want ik zag dat ze het echt gezellig hadden met elkaar. Uit Nederland had ik nog wat Sjaaltjes meegenomen en deze heb ik weggeven, ze vonden het super leuk! Wat een dag! Zo veel geluk dat ik hierbij heb kunnen zijn. Dit maakt geen enkele reiziger zomaar mee!

De volgende nacht word ik om 3.30 opgehaald om de Colca Cayon Tour te doen. Opnieuw ben ik met al mijn Medische vrienden en er schuiven ook nog 5 Nederlanders aan. Wat een gezelligheid! Het eerste uitkijkpunt is de plek waar de Condors zijn. Echt geweldig om zo een grote vogel door die prachtige bergen te zien zweven. De eerste dag hiken we ongeveer 8 uur, waarvan 3 uur naar beneden. Naar beneden valt opzich mee, dat voel je meestal de dag erna. We komen aan op een prachtige plek midden in de bergen zonder elektriciteit. We kaarten tot de zon onder gaat en krijgen lekker te eten. De volgende
dag beloofd pittig te worden.

We worden om half 5 gewekt en dan begint onze klim omhoog. Zie je die boompjes daar? Daar is het... Het lijkt niet zo ver weg en na 40 minuten hiken denken we er al bijna te zijn. (Niet gaan) Onderweg praten we over wat we missen van thuis. Ik mis kaas! We raken zowat niet uitgepraat over het onderwerp kaas, het maakt het klimmen er niet makkelijker op. Heel veel negatieve gedachten komen in mijn op, jeetje wat is dit zwaar! Tegelijkertijd probeer ik het van de positieve kant te bekijken. Het is goed voor de been en bilspieren. Je krijgt straks een mooi uitzicht. Het ontbijt staat boven voor je klaar. Je werkt aan je conditie. Als ik na 2,5 uur boven ben voel ik mij super goed. Enige
hike! We krijgen ontbijt met een heerlijk eitje en gaan daarna naar de hotsprings. Echt lekker voor je spieren in zo een warm natuurlijk bad. Je bent de zware klim alweer vergeten. Geslaagde tour!

Die avond was het plan om te gaan stappen want het is mijn laatste avond in Arequipa. Eigenlijk is iedereen moe maar we gaan toch samen eten. Er is live muziek en word helemaal blij als ik 'Wonderwall' hoor. 'There are many things that I would like to say to you but I don't know how'. Heerlijk! Ik neem afscheid van de mensen waar ik toch zeker twee weken mee heb gereisd.

De volgende dag ga ik naar Chili! Alles verloopt soepel en kan al blij worden van alleen een nieuwe stempel in mijn paspoort. Ik kom rond 17.00 aan en neem lekker een eigen kamer in het hostel. Haal een hamburger op straat en lig om 19.00 op bed. Genieten van mijn privacy. De volgende dag ik wil naar het stand. Helaas is het een beetje bewolkt, toch ga ik want om nou de hele dag in mijn private room te hangen is ook saai. Dit strand is een beschermd gebied voor schilpadden. Als ik mij goed concentreer op de zee zie ik er 2 keer ééntje boven komen om adem te halen. Geluksmoment!

De volgende dag is het wel zonnig en ik doe precies niks! Behalve af en toe omdraaien, insmeren, eten en drinken. Rond 16.30 vetrek ik van het strand om wat te eten. Die avond om 21.30 vertrekt mijn bus naar San Pedro de Atacama. Dit is de meest heldere plek op aarde om sterren te kijken vanwege de droogte. Na het eten ga ik nog even terug naar het stand om de zonsondergang te bekijken, daar hou ik zo van. Netjes op tijd sta ik op het station rond 20.45. Ook ik moet wel eens pech hebben want mijn bus heeft vertraging en we vetrekken pas om 23.15, gelukkig heb ik nog wel wat Spaans kunnen oefenen met een leuke vrouw die in hetzelfde schuitje zat.

Doordat mijn bus vetraging had mis ik ook de aansluiting in Calama en moet ik hier weer 2 uur wachten. Achja, of je nou 11 uur aan het reizen bent of 15 uur. Dat maakt dan ook niet meer uit! Ik ben op plaats van bestemming. Hoe bedoel je meest heldere plek op aarde? Het is bewolkt, koud en regenachtig. Alle tours zijn al een week afgelast vanwege het slechte weer. Geen sterren kijken!

Het hostel is gezellig en ontmoet al snel leuke mensen. We besluiten op onze eigen tour te gaan en de omgeving te gaan ontdekken. Ondanks de bewolking is de omgeving prachtig! Die avond eet ik biefstuk en drink rode wijn. Echt lekker! Ik besef mij ineens dat ik in de AH altijd de witte wijn van Chili neem, op aanrade van Kicky. Super grappig!

Ik besluit een 4 daagse tour te doen naar Boliva. Het schijnt een geweldige tour te zijn en tegen de tijd dat ik terug ben is het weer zeker opgeknapt. Moet wel! Ook tijdens de tour kunnen een aantal activiteiten niet doorgaan vanwege het slechte weer. Er is veel sneeuw gevallen en het is ook aardig koud. Nu heb ik mijzelf niet heel goed ingelezen dus weet ook niet wat ik precies mis, maar de plekken die hij laat zien zijn echt zo mooi. Soms lijkt het gewoon nep. We zien vulkanen, prachtige besneeuwde bergen, lagoons met honderden flamigo's erin en uitgestrekte landschappen. Overal gaan wij met onze Jeep langs, over en door. Echt top!

De tweede dag gaan we naar het National Park. Hier kunnen wij één lagoon bezoeken van de 4, ivm de sneeuw. De entree is 150 (ongeveer 20 euro) en uiteraard wil ik hierover onderhandelen. Kunnen toch heus wel wat korting krijgen als we niet alles kunnen zien? Bij de ingang van het park kent onze tourguide de man bij de poort. Hij wil ons 70 laten betalen maar dan krijgen we geen ticket. We proberen nog 50, dan zegt hij; 'rij maar we regelen het straks'. In het Spaans dan wel, maar oke prima. We komen aan bij Lagoon Colorades. 'Het gekleurde meer'. De zwarte bergen met wit besneeuwde bergtoppen, het meer van ongeveer 6 km groot, het prachtige rode water, minstens duizend roze flamingo's en dan nog die helderblauwe hemel.
Dit is echt het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Onvoorstelbaar! Het feit dat wij daar de enige toeristen waren maakt het natuurlijk ook fantastisch!!! Op de terugweg betalen we allemaal 50 aan de portier wat rechtstreeks verdwijnt in zijn broekzak. Ons geluk kan niet meer op!

De derde dag gaan we naar de zoutvlaktes van Uyuni. Die avond ervoor slapen we ook in een hotel van zout. We worden weer vroeg verwacht want gaan ook de zonsopgang bekijken. Rond half 6 zitten we in de Jeep, eerst worden we op een eiland afgezet met alleen maar cactussen waar we langzaam de zon zien opkomen terwijl we over de kilometers lange zoutvlaktes kijken. Daarna rijden we door en weer zie ik geen enkele andere toerist. Lucky us! We stoppen en maken een uur lang foto's met verschillende voorwerpen, ontzettend veel lol gehad en het resultaat mag er wezen. Die zoutvlaktes zijn echt de moeite waard om eens te bezoeken, heel mooi!

De laatste dag gaan we weer terug naar San Pedro de Atacama. Op de grens lijkt het of ik een festival binnen ga. Iemand kijkt even met een half oog in mijn tas en wenst mij daarna een fijne dag.

Geweldige tour, Bolivia is een prachtig land! Ook het vervoer in de Jeep was top. Hij mocht van mij af en toe wel wat meer gas geven. Heb van mijzelf ontdekt dat ik zelfs rechtop kan zitten slapen zonder enige steun. Handig wel. Onderweg zien we zo veel moois! Ook zo veel wilde lama's. Elke keer als ik weer een Lama zie krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Tijdens deze tour zien we wel 30 keer een groep van minstens 50 lama's voorbij komen. Altijd met kleine babies erbij. Ik ben dus bijna de hele tour aan het lachen.

Terug in San Pedro de Ata Cama schijnt de zon en gaat de stargazing tour door! I am so happy! We worden naar een plek in de woestijn gebracht en dan zie je het al direct. Miljoenen sterren die samen met de maan de avond verlichten. Hij geeft ons informatie over de Milky Way en laat ons met een stethoscoop het helal bekijken. Ik vond de maan en Saturnus het leukst vanwege de kraters en ring om de planeet. Het mooiste is nog als de maan onder gaat, dan lijkt het aantal sterren te worden verdubbeld. Kan mijn ogen er niet vanaf houden, nog nooit zo veel sterrren gezien!

Tot mijn verbazing is Lynn uit Nederland nog steeds in het hostel. Zij zou eerder eigenlijk naar Salta in Argentinië gaan maar de grens is al een aantal dagen dicht. De volgende dag zou de bus wel gaan en zij heeft al een ticket. Ik ga ook naar het station om voor de volgende dag een ticket te halen. Helaas is de bus vol en zijn er geen tickets meer. Lynn is lekker gek en super enthousiast, ze komt met het idee om te gaan liften naar Argentinië. Oke super leuk! We zetten de wekker om 6.00 en gaan met onze zelf gemaakte bordjes naar de weg. Er komen amper auto's voorbij en het is ijskoud! Rond 7.15 stopt er iemand en deelt ons mede dat liften geen zin heeft want de grens is dicht. We besluiten naar het busstation te gaan. Eén bus gaat inderdaad niet, maar de bus van Lynn misschien wel. We wachten tot half 10 want wellicht kan ik dan toch nog mee. De bus van Lynn vertrekt maar zonder mij, helaas. Het is niet de ergste plek om vast te zitten maar baalde toch even. Ik ga terug naar mijn hostel en besluit lekker van de zon te gaan genieten in mijn hangmat. Nog geen 2 uur later staat Lynn weer voor mijn neus. De grens was toch dicht! Stiekem ben ik wel een beetje blij. We gaan samen naar de trucks om een lift te regelen voor de volgende dag. Onze mooie bordjes en enthousiaste gezichten zorgen ervoor dat iedereen ons wel mee wil nemen. We kiezen dus voor degene die vooraan staat in de rij. Guan vervoerd auto's en wij mogen wel in een auto zitten de grens over. Goed verhaal. We verkopen Lynn haar busticket en gaan een nieuw lift avontuur aan. Die avond eten we lekker pizza!

De volgende dag pakken we om 8.00 de taxi naar onze truck. Het is namelijk 5 km lopen en dat zien we niet zitten met onze backpacks. We zijn niet de enige lifters en het is afgeladen met auto's en trucks die naar Argentinië willen. Sommige wachten al 3 dagen. We krijgen te horen dat auto's eerst mogen dus toch even proberen of we geen auto kunnen krijgen. Al snel vinden we een aardige man Miquel die ook nog eens naar onze bestemming gaat. Pas om half 12 openen ze de poorten naar Argentinië. Wij zijn super blij! We komen die avond rond 21.30 aan in Salta. Long distance hitckhiking! Mac Donalds smaakte nog nooit zo goed! En.... we zijn in Argentinië, laat het feest maar beginnen.....